Pobierz przykładowy skoroszyt
Ten samouczek pokazuje, jak używać Funkcja ADRES Excel w programie Excel, aby zwrócić adres komórki jako tekst.
Przegląd funkcji ADRES
Funkcja ADRES Zwraca adres komórki jako tekst.
Aby użyć funkcji arkusza kalkulacyjnego ADDRESS Excel, wybierz komórkę i wpisz:
(Zwróć uwagę, jak pojawiają się dane wejściowe formuły)
Funkcja ADRES Składnia i wejścia:
| 1 | =ADRES(numer_wiersza;numer_kolumny;numer_abs;C1;tekst_arkusza) |
numer_wiersza – numer wiersza dla odniesienia. Przykład: 5 dla rzędu 5.
col_num - Numer kolumny odniesienia. Przykład: 5 dla kolumny E. Nie możesz wpisać „E” dla kolumny E
abs_num - [opcjonalne] Liczba określająca, czy odwołanie powinno mieć bezwzględne czy względne odwołania do wierszy/kolumn. 1 dla absolutu. 2 dla wiersza bezwzględnego/kolumny względnej. 3 dla wiersza względnego/kolumny bezwzględnej. 4 dla krewnych.
a1 - [opcjonalny]. Liczba wskazująca, czy użyć standardowego (A1) formatu odwołania do komórki, czy formatu R1C1. 1/PRAWDA dla standardu (domyślnie). 0/FAŁSZ dla R1C1.
tekst_arkusza - [opcjonalne] Nazwa arkusza do użycia. Domyślnie do bieżącego arkusza.
Co to jest funkcja ADRES?
Funkcja ADRES to trochę wyjątkowa funkcja. Przez większość czasu w arkuszu kalkulacyjnym mówimy komputerowi o odwołaniu do komórki, a on podaje nam wartość z tej komórki. Z ADRESEM zamiast tego zbudujemy nazwę komórki. Adres ten może być względny lub bezwzględny, w stylu A1 lub R1C1 i może zawierać nazwę arkusza lub nie. W większości przypadków ta funkcja nie ma wielu praktycznych zastosowań, ale może być fajna do poznania. Kiedy jest używany, zwykle łączy się z innymi funkcjami, jak zobaczymy poniżej.
Podstawowy przykład
Powiedzmy, że chcemy zbudować odwołanie do komórki w 4NS kolumna i 1NS wiersz, czyli komórka D1. Możemy użyć układu przedstawionego tutaj:
Nasz wzór w A3 jest prosty
| 1 | =ADRES(B1; B2) |
Zauważ, że nie podając konkretnego argumentu dla względnego/bezwzględnego, otrzymaliśmy wszystko bezwzględne. Otrzymaliśmy również domyślny styl odniesienia typu A1 bez nazwy arkusza.
W połączeniu z POŚREDNIM
Jak powiedzieliśmy, sama funkcja ADRES nie dała nam niczego użytecznego. Moglibyśmy jednak połączyć to z funkcją ADR.POŚR, aby uzyskać pewną funkcjonalność. Rozważmy ten układ, w którym mamy listę elementów w kolumnie D. Jeśli zachowamy tę samą formułę co poprzednio, wygenerujemy odwołanie do D1 w ten sposób
| 12 | =ADRES(B1; B2)=$D$1 |
Umieszczając funkcję adresu wewnątrz funkcji ADR.POŚR, będziemy mogli wykorzystać wygenerowane odwołanie do komórki i wykorzystać ją w praktyczny sposób. ADR.POŚR pobierze odwołanie „$D$1” i użyje go do pobrania wartości z tej komórki.
| 123 | =ADR.POŚR(ADRES(B1; B2)=POŚREDNIA($D$1)="Jabłko" |
Notatka: Chociaż powyższe stanowi dobry przykład użyteczności funkcji ADRES, nie jest to dobra formuła do normalnego użycia. Wymagał dwóch funkcji, a ze względu na POŚREDNI będzie miał charakter niestabilny. Lepszą alternatywą byłoby użycie INDEKSU w następujący sposób: =INDEX(1:1048576, B1, B2)
Adres o określonej wartości
Czasami, gdy masz dużą listę przedmiotów, musisz wiedzieć, gdzie na liście znajduje się przedmiot. Rozważ tę tabelę wyników uczniów. Przeszliśmy dalej i obliczyliśmy minimalne, mediany i maksymalne wartości tych wyników w komórkach E2:G2.
Moglibyśmy przefiltrować naszą tabelę pod kątem każdego z tych elementów, aby znaleźć, gdzie się znajduje (ponownie wyobraź sobie, że jest to znacznie większa lista), lub moglibyśmy nawet zastosować formatowanie warunkowe, aby wizualnie pojawiło się dla użytkownika. Ale jeśli lista składa się z tysięcy wierszy, nie chcemy przewijać tak daleko, aby zobaczyć, czego chcemy. Zamiast tego użyjemy wartości z E2:G2 do określenia adresu komórek zawierających nasze wartości. W tym celu użyjemy funkcji PODAJ.POZYCJĘ z ADRESEM. Pamiętaj, że MATCH zwróci względną pozycję wartości w zakresie.
Nasz wzór w E3 to:
| 1 | =ADRES(DOPASOWANIE(E2;$B:$B;0);2) |
Możemy skopiować tę samą formułę do G3, a zmieni się tylko odwołanie E2, ponieważ jest to jedyne względne odniesienie. Patrząc wstecz na E3, funkcja MATCH była w stanie znaleźć wartość 98 w 5NS wiersz kolumny B. Nasza funkcja ADDRESS następnie użyła tego do zbudowania pełnego adresu „$B$5”.
Przetłumacz litery kolumn z cyfr
Do tego momentu wszystkie nasze przykłady pozwalały funkcji ADRES zwracać odwołanie bezwzględne. Następny przykład zwróci relatywne odniesienie. W tej tabeli chcemy wprowadzić liczbę w kolumnie A i zwrócić odpowiednią nazwę litery kolumny.
Aby osiągnąć nasz cel, funkcja ADRES zwróci odwołanie do wiersza 1 w formacie względnym, a następnie usuniemy „1” z ciągu tekstowego, tak aby pozostały tylko litery. Rozważmy w naszej tabeli wiersz 3, gdzie naszym wejściem jest 13. Nasz wzór w B3 to
| 1 | =ZAMIENNIK(ADRES(1, A3, 4); "1", "") |
Zauważ, że podaliśmy 3r & D argument w funkcji ADDRESS, który kontroluje odwołanie względne i bezwzględne. Funkcja ADRES wygeneruje „M1”, a następnie funkcja SUBSTITUTE usunie „1”, tak że zostanie nam tylko „M”.
Znajdź adres Nazwanych Zakresów
W programie Excel można nazwać zakres lub zakresy komórek, co pozwala po prostu odwoływać się do nazwanego zakresu zamiast odwołania do komórki.
Większość nazwanych zakresów jest statycznych, co oznacza, że zawsze odnoszą się do tego samego zakresu. Możesz jednak również tworzyć dynamiczne nazwane zakresy, których rozmiar zmienia się na podstawie niektórych formuł.
W przypadku dynamicznego nazwanego zakresu może być konieczne poznanie dokładnego adresu, na który wskazuje Twój nazwany zakres. Możemy to zrobić za pomocą funkcji ADRES.
W tym przykładzie przyjrzymy się, jak zdefiniować adres dla naszego nazwanego zakresu o nazwie „Oceny”.
Przywołajmy nasz stół z wcześniej:
Aby uzyskać adres zakresu, musisz znać lewą górną komórkę i lewą dolną komórkę. Pierwsza część jest dość łatwa do wykonania za pomocą funkcji WIERSZ i KOLUMNA. Nasz wzór w E1 może być
| 1 | =ADRES(WIERSZ(Oceny); KOLUMNA(Oceny)) |
Funkcja WIERSZ zwróci wiersz pierwszej komórki z naszego zakresu (która będzie wynosić 1), a funkcja KOLUMNA zrobi to samo dla kolumny (również 1).
Aby uzyskać prawą dolną komórkę, użyjemy funkcji WIERSZE i KOLUMNY. Ponieważ możemy określić punkt początkowy naszego zakresu, jeśli obliczymy, jak wysoki jest zakres i odejmiemy nasz punkt początkowy, otrzymamy prawidłowy punkt końcowy. Wzór na to wygląda tak:
| 1 | =ADRES(WIERSZE(Oceny)-WIERSZ(Oceny)+1, KOLUMNY(Oceny)-KOLUMNA(Oceny)+1) |
Na koniec, aby złożyć to wszystko w jeden ciąg, możemy po prostu połączyć wartości z dwukropkiem pośrodku. Formuła w E3 może być
| 1 | =E1 & ":" & E2 |
Notatka: Chociaż byliśmy w stanie określić adres zakresu, nasza funkcja ADDRESS określiła, czy podać referencje jako względne czy bezwzględne. Twoje zakresy dynamiczne będą miały względne odniesienia, których ta technika nie wykryje.
2NS Notatka: Ta technika działa tylko w przypadku ciągłego zakresu nazw. Jeśli masz nazwany zakres, który został zdefiniowany jako coś podobnego do tej formuły
| 1 | =A1:B2, A5:B6 |
wtedy powyższa technika spowoduje błędy.
Dodatkowe uwagi
Użyj funkcji ADRES, aby wygenerować adres z podanego numeru wiersza i kolumny. Ważny: Musisz wpisać kolumnę numer. Wpisanie litery kolumny spowoduje błąd. W razie potrzeby możesz użyć funkcji kolumny, aby obliczyć numer kolumny dla odwołania do komórki.
Abs_num umożliwia przełączanie bezwzględnych i względnych odwołań do komórek.
1,2,3,4 a1, $a $2… względne/bezwzględne itd…
Następnie wskaż, czy użyć a1 czy R1C1. Tryb a1 to tryb standardowy, w którym do komórek odwołuje się litera kolumny i numer wiersza (np. a4). W trybie W1K1 do komórek odwołują się numery wierszy i kolumn (np. W4C1). a1 to tryb domyślny. Użyj tego, chyba że masz dobry powód, aby tego nie robić.
W ostatnim argumencie możesz wpisać nazwę arkusza, jeśli odwołanie do komórki będzie znajdować się w innym arkuszu. Wpisz nazwę arkusza otoczoną nawiasem (np. „sheet3”).
Wróć do listy wszystkich funkcji w Excelu
ADRES funkcja w Arkuszach Google
Funkcja ADRES działa dokładnie tak samo w Arkuszach Google, jak w Excelu.
